Postanowienie SN z 21.4.2017 r., I CSK 472/16
Powołane orzeczenie ma za przedmiot roszczenie o zadośćuczynienie, rentę oraz odszkodowanie za nieprawidłowe przeprowadzenie porodu, na skutek którego małoletnia powódka doznała nieodwracalnych uszkodzeń mózgu, skutkujących permanentnym kalectwem bez rokowań poprawy, zaś jej rodzice doznali naruszenia ich dobra osobistego – utracili więź rodzinną z dzieckiem. Po przeprowadzeniu postępowania w sądach I i II instancji, na rzecz małoletniej powódki została zasądzona od pozwanego Szpitala Powiatowego kwota 1 200 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, odszkodowanie oraz renta. Na rzecz matki została zasądzona kwota 300 000 zł, a na rzecz ojca 200 000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę polegającą na pozbawieniu realnej możliwości kształtowania prawidłowych relacji rodzinnych z dzieckiem.
Sąd Najwyższy wskazał, że w przypadku ciężkiego uszczerbku na zdrowiu członka rodziny, nie można mówić, że więź rodzinna została utracona. Trwa ona nadal, jednakże w zmienionej postaci, ponieważ oczekiwania członków rodziny muszą zostać dostosowane do stanu zdrowia poszkodowanego. Fakt, że oczekiwania te są inne niż w stosunku do dziecka zdrowego, nie może zaś podlegać rekompensacie. Sąd Najwyższy powołał się również na przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nakładające na rodziców względem dziecka obowiązki niesienia pomocy oraz wspierania. Negatywne uczucia czy wyobrażenia rodziców względem sytuacji rodzinnej oraz kontaktów z dzieckiem nie zmieniają więzi rodzinnej z punktu widzenia prawnego. W konsekwencji powyższego, SN uznał, że nie istnieje podstawa prawna do dochodzenia zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dobra w postaci więzi rodzinnej w sytuacji kiedy poszkodowany żyje.